Saga #10

บทที่ 10 หายนะตัวจ้อย

เรื่อง : Brian K. Vaughan
ภาพ : Fiona Staples
วางจำหน่าย: 20 กุมภาพันธ์ 2013
สำนักพิมพ์ : Image Comics

   

หมายเหตุ: เรื่องนี้มีเนื้อหาและบางภาพที่ล่อแหลม เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปี ควรใช้วิจารญาณในการรับชมครับ

   

 

 

เรื่องย้อนกลับไปที่สมัย Marko ยังเป็นนักโทษอยู่ พร้อมกับยืนโชว์หุ่นสุดแซ่บ

แล้วพูดไปเบาๆว่า

   

“รบกวน”

“ช่วยอ่านตอนต่อไปให้ฟังหน่อยสิครับ”

 

   

Alana:  เอ๋….ห๊ะ…

 

Alana:  โทษทีนะ Marko พอดีมัวดูรถไฟจนเหม่อ….

Alana:  พูดถึงรถไฟนะ ชั้นว่าเธอทำงานต่อรางรถไฟต่อเถอะ

Alana:  เดี๋ยวพวกการ์ดคนอื่นๆเขาจะสงสัยเอานะ

(จริงๆ คำว่า lose one’s train of thought เป็นสำนวน แปลว่า ลืมไปว่ากำลังคุยเรื่องอะไรอยู่ ครับ)

  

Marko:  ตอนที่คุณเหม่อไปน่ะครับ คุณอ่านถึงตอนที่

Marko:  Eames ตกจากเปลจนหัวทิ่ม แล้ว Contessa ขำไม่หยุดจนท้องแข็ง

   

 

Alana:  ชั้นชอบท่อนนี้ๆ

 

เจ้าปีศาจหินหน้าแดงด้วยความอาย Contessa กลัวว่าเธอจะแกล้งเขาเกินไปรึเปล่า

“อันที่จริงมันก็ดูเท่ห์ไม่หยอกเลยนะจ๊ะ”

“หยอกพ่อง!” Eames ปากสุนัขใส่ จากนั้นเขาชูมือขึ้นมาเพื่อให้เธอช่วยดึงขึ้น

แต่ทว่า Contessa ตระหนักดีว่า Eames อาจจะเกรียนใส่โดยการดึงเธอหัวขมำพื้นแทน

เธอจึงเลือกจะนั่งใกล้ตัวเขาแทน เธอเก็บจีบกระโปรงของเธอให้เรียบร้อย พื้นหญ้านี่มันช่างเย็นเสียกระไร

“คืนนี้ เราน่าจะสั่งอะไรมากินกันนะ” ความคิดของทั้งคู่ตรงกัน หากแต่มีเพียงคนเดียวพูดมันออกมา

ทั้งคู่ต่างมองขึ้นไปนฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ ความเงียบสงบของทั้งคู่ถูกทำลายลงด้วยเสียงแตรที่ดังไปทั่ว

ที่ตรงนั้นมีรถติดยาวปานการจราจรเป็นอมพาตรอยู่

  

Marko:  ผมไม่เข้าใจเลย

Marko:  เหมือนคนเขียน เขาเขียนเรื่องนี้มาเพื่อผมเลยนะ

   

 

Alana:  จริงเหรอ?

Alana:  คงไม่ได้พูดเพราะอยากแสร้งทำดีเอาหน้า

Alana:  หรือว่าเพราะเธอเป็นนักโทษในกำกับของชั้นหรอกนะยะ?

 

Marko:  เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องรักๆใคร่ๆแน่ๆใช่มั๊ยครับ?

Marko:  มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเรา

Marko:  เกี่ยวกับสงครามระหว่าง Landfall กับ Wreath

 

Marko:  แต่ทำไมถึงพูดอะไรให้มันรหัสวรรณกรรมแบบนี้?

Marko:  ทำไมคนแต่งถึงไม่เขียนแสดงเจตนาตัวเองออกมาตรงๆล่ะ?

 

Alana:  ก็เพราะว่ามันอันตรายเกินไปน่ะสิยะ

Alana:  เขาต้องการสื่อว่าสงครามของเราทั้งสองเผ่ามีมานานเกินไป

Alana:  แล้วควรจะจบลงได้แล้ว

  

Marko:  แต่ว่าคุณยังจำฉากที่นางเงือกบอกกับ Contessa ตอนที่ทานอาหารค่ำได้มั๊ย?

     

Marko:  ผมว่าคนแต่งอาจจะอยากจะบอกว่าสงครามจะไม่มีทางหมดไป

Marko:  สงครามเป็นเหมือนกงเกวียนวัฎจักรแห่งความโหดร้ายทารุณ

Marko:  ที่สามารถจะ “หยุดได้” ด้วยสงครามเท่านั้นล่ะ?

 

Alana:  โอเค นั่นน่ะ เธอชักจะอ่านเยอะเกินจนคิดเตลิดไปไกลละ

   

   

Alana:  แต่ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆ นะกับเรื่องทั้งหมดนี้น่ะ

Alana:  คลับหนังสือลับๆนี่ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตการทำงานของชั้นเลยนะ

 

Marko:  ผมแค่รู้สึกเศร้าที่มันคงไม่มีอีกแล้วล่ะครับ

   

  

Alana:  นี่เธอพูดอะไรน่ะ?

 

Marko:  อ้าว คุณยังไม่รู้เหรอ?

Marko:  ผมกำลังถูกย้ายไปอยู่ที่ Blacksite พรุ่งนี้แล้ว

 

Alana:  อะไรนะ Blacksite เนี่ยนะ?

Alana:  นี่ Marko นักโทษทุกคนน่ะ….. ไม่เคยมีใครได้กลับออกมาเลยนะ

 

Marko:  ไม่เป็นไรหรอก Alana

Marko:  ตอนผมยอมมอบตัวน่ะ

Marko:  ผมก็ไม่ได้หวังว่าตัวเองจะอยู่สบายมีอายุยืนยาวอลังการอะไรอยู่แล้ว

Marko:  แค่ผมได้เจอคนอย่างคุณ ผมก็รู้สึกดีมากแล้วล่ะ

   

  

Marko:  ยังไงก็ตามที

Marko:  ผมรู้จะรู้สึกเป็นเกียรติมาก ถ้าคุณจะยอมรับแหวนวงนี้เอาไว้

 

Marko:  คำพูดของคุณ Heist ควรจะให้คนอื่นได้รับรู้

Marko:  ผมหวังว่าคุณจะอ่านเรื่องให้คนอื่น…..

   

เปรี้ยง!

   

Marko:  หืม?

 

ยังไม่ทันที่ Marko จะพูดจบ Alana ก็ยิงโซ่ตรวนของเขาขาด

ทำเอา Marko มึนงงฉงนสงสัยไม่เข้าใจไปพักหนึ่ง

 

Alana:  มัวอึ้งบ้าอึ่งบอรออะไรอยู่ยะ

Alana:  รีบเผ่นไปซิ!!

   

   

Marko:  นี่มันอะไรเนี่ย!?

 

Alana:  ชั้นก็ไม่รู้ตัวเองทำบ้าอะไรเหมือนกัน

Alana:  รีบหนีไปได้แล้ว

Alana:  เดี๋ยวชั้นจะช่วยถ่วงเวลาให้….นี่เป็นเรื่องที่เก๋าเจ้งที่สุดที่ชั้นเคยทำเลย

 

Marko:  นี่ไม่ใชเรื่องเล่นๆ นะ!!

Marko:  ผมเป็นศัตรูคู่อาฆาตของฝ่ายคุณนะ!

 

Alana:  แต่เธอไม่ใช่ศัตรูชั้นซักหน่อย

Alana:  แล้วก็ไม่ยักจะใช่เจ้ากรรมคู่อาฆาตอะไรหนักหนาด้วย

   

  

Marko:  ถ้าพวกนั้นรู้เรื่องที่คุณช่วยผมให้หนีมาแบบนี้

Marko:  พวกนั้นแขวนคอคุณตายแน่ๆ !!

 

Marko:  คุณทำไปเพื่ออะไรกัน!

 

Alana:  ก็แล้วเธอจะรู้ไปเพื่ออะไรล่ะ?

 

ทั้งคู่ต่างสบตากัน แล้วก็…..แลกสารแลคโตบาซีลัสให้กัน ตามสูตรครับ

“ก็นะคะ คุณพ่อน่ะมักจะรู้วิธีมัดใจสาวเสมอ”

 

“ก็แค่ ส่วนใหญ่อ่ะนะ”

Klara:  ทำไมไอ้ภารกิจปัญญาอ่อนนี่มันไม่จบซักทียะ!

 

Marko:  Izabel ต้องอยู่ที่ไหนซักแห่งแถวนี้แหล่ะแม่

Marko:  ไอ้ยักษ์ไข่นุ้ยนั่นบอกไว้ชัดเจนว่าพี่แกเห็น ผี อยู่ที่ Shadow City น่ะ

 

Klara:  แล้วไอ้ไข่นุ้ยนั่นมันก็ยังบอกอีกนิว่า ไอ้ดาวเส็งเคร็งนี่ กำลังจะฟัก อะไรซักอย่างออกมา

Klara:  แม่ก็ไม่อยากจะสาระแนแม่ยิ้มอะไรหรอกนะ แต่อยากเตือนไว้ว่า

Klara:  เด็กที่เพิ่งเกิดนะมักจะ หิวโซตายอดตายอยากมากๆ ฉะนั้นนะเราน่าจะเผ่นก่อนที่…

 

????????:  ใครกัน!!

 

อยู่ๆ มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา

   

 

????????:  ใครบังอาจมารบกวนช่วงเวลาสุดท้ายในชีวันของพวกเรา

 

????????:  ใครบังอาจมารบกวน  Midwives (ผู้ผดุงครรภ์)!!

   

เอิ่ม ทำไมป้าคอบิดอย่างนั้น อ่า!! แบบนี้เวลากินซุปจะกินไงเนี่ย!!!

   

   

Marko:  ขอโทษครับ พวกเรามาดีนะครับ

 

ในขณะที่ Marko แสดงท่าทีที่เป็นมิตร Klara ก็แสดงไมตรีด้วยคำว่า….

 

Klara:  เมิงแตะลูกตรู เมิงเจอขวานเฉาะกะบาลแน่ะ อิห่ารา…..แอ๊ฟฟฟฟฟฟ

พรวดดดดดดดด!!

เมื่อเห็น Klara ติ่งแตก Midwives จึงยิง…….น้ำคลองแสนแสบ? …..ออกจากตา? พุ่งใส่ Klara จนล้ม

   

 

Marko:  แม่ครับ!!

 

Midwives:  การจุติจะเริ่มก็ตอนค่ำ

 

Midwives:  พวกเราจะดูดไขกระดูกจะซากเน่าๆ ของพวกแกไปให้….

Midwives:  เอ๋?

   

เหล่า Midwives สังเกตเห็นบางอย่าง

   

 

มันคือลิงกอลิลายักษ์ติดไฟนั่นเอง!! เอ๊ย มาไงฟระ!!

   

“บู!”

   

 

 

เมื่อเห็นลิงยักษ์ติดไฟแบบนี้ ทำเอาเหล่า Midwives เผ่นกันถ้วนหน้า (กระจอกจัง ฮ่าๆ)

   

??????:  เออดี ป่าราบเลย เผ่นกันเป็นป่าราบเลย ยัยเพิ้ง!

 

Klara:  อะไรอีกฟระนั่น!?

 

Marko:  ไม่เป็นไรครับแม่

Marko:  ผมว่า….ผมว่านี่ต้องเป็น ภาพหลอกตา ของเธอแน่นอน

   

 

และแล้วร่างของลิงยักษ์ก็หายไป เผยให้เห็นร่างอันโปร่งใสของ…Izabel นั่นเอง!!

(หลายคนคงเดาได้นานล่ะ ฮ๋าๆ)

“ขอให้รู้ไว้โดยทั่วกันเลยนะคะ”

“ว่านี่เป็นงานพี่เลี้ยงที่แย่ที่สุดอันดับสามในชีวันเลยอ่ะ”

  

  

 

Marko:  อ๊า Izabel

Marko:  เธอสบายดีใช่มั๊ย

 

Izabel:  ไม่เลยซักะติ๊ด

Izabel:  ต้องขอบคุณยัยขวานบิ่นนี่

 

Izabel:  แกเป็นยัยแก่หนังเหนียวที่ส่งชั้นมาที่ปัญญาอ่อนนี่ใช่มะ?

 

Klara:  ไหนพูดใหม่อีกทีสิ?

 

Izabel:  ร่องเข่าเอ๊ย ป้าก็ได้ยินชัดนิ

Izabel:  ป้าโชคดีนะ ที่หนูน่ะตัวโปร่งใส ไม่งั้นแม่จะเตะปากกลิ้งเป็นลูกบอล….

แต่ Izabel ยังพูดไม่ทันจบ ดาวก็เริ่มสั่ไหว และแผ่นดินเริ่มแยกออกจากกัน

 

Izabel:  เอ้อ อ่ะนะ

Izabel:  นี่ถ้าหนูเผ่นกลับบ้านไปตอนนี้ได้เลยจะเป็นพระคุณมากอ่ะ

   

    

ตัดกลับมาที่ยาน Alana กำลังร้องเสียงหลง!

   

Alana:  กรี๊ดดดด ช่วยด้วยยย

Alana:  หักแล้ว ชั้นทำลูกชั้น หักแล้ว!!

 

Barr:  หืม Alana…?

 

Alana:  ชั้นกำลังอาบน้ำให้ Hazel อยู่ แล้วอยู่ๆ

Alana:  ส่วนหนึ่งของร่างเธอก็หลุดออกมาเฉยเลยอ่ะ!!!

 

Alana:  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้นี่มันบร้าอะไรอ่ะ!!

 

Barr:  อ้อ ยินดีด้วย

Barr:  ลูกสาวเธอเพิ่งจะได้สะดือจุ่นเป็นของตัวเองนะ

   

 

Alana:  แต่ว่า….?

   

Barr:  ดูเหมือนว่า ขั้วสายสะดือ (umbilical stump) ของเธอ จะเพิ่งหลุดออกนะ

Barr:  เป็นเรื่องปกตินะ เด็กทั่วไปก็ต้องผ่านขั้นตอนนี้กันทั้งนั้น

Barr:  ไม่ว่าจะชาวปีกหรือเขาก็เหมือนกัน

 

Alana:  ลุงแน่ใจเหรอ?

 

Barr:  ชั้นกลับแปลกใจมากกว่า ว่าทำไมถึงใช้เวลาตั้งนานกว่าจะหลุดออก

Barr:  ดูเหมือนว่าแก้วตาตัวน้อยของเธออยากจะเก็บส่วนหนึ่งของเธอให้นานเท่าที่จะนานได้ละมั้ง

   

  

Alana:  แอร๊ยยยย แห่ะๆ นี่ Barr

Alana:  สาบานต่อหน้าพระเลยนะ

Alana:  ปกติชั้นไม่ทำตัวเสร่อแบบนี้อ่ะ

 

Barr:  อย่าบีบคั้นตัวเองให้มากนักเลย

Barr:  เรื่องการเป็นพ่อเป็นแม่คนน่ะ ต้องใช้เวลาเรียนรู้ทั้งชีวิต

 

Barr:  เดี๋ยวพอเวลาผ่านไปเธอจะเริ่มเข้าใจมันเอง….

 

Alana:  นี่ลุง ชั้นไหว้ล่ะ

Alana:  ตอนภรรยาลุงกับลูกชายลุงกลับมา เล่าเรื่องให้พวกนั้นฟังเถอะ

Alana:  ลุงต้องบอกพวกเค้าว่า ลุงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนะ

 

Barr:  แล้วใครบ้างล่ะ ที่มีเวลาเหลือเยอะน่ะ?

   

จากนั้นไม่นานเสียงวาร์ปก็ดังขึ้น!!

   

  

ทั้งสามหน่อ กลับมากันแบ้ว

 

Izabel:  งาย

 

Alana:  ตะเอง!

Barr:  ที่รัก!

   

   

Hazel:  แอร๊ว  เต๊าะตะ ต๊ะตะ

 

Izabel:  อู้วววววว

Izabel:  เค้าก็คิดถึงตะเองเหมือนกันก๊าป แม่เขาน้อย

 

Marko:  นี่ Alana เราต้องรีบเผ่นออกจากดาวนี้ด่วนเลย

 

Alana:  ตอนนี้เลยเหรอ?

Alana:  แต่พวกตะเองเพิ่งจะมา….

   

โครมมมมมมมมมมมมม!!!

อยู่ๆ ก็มีซากหินปริศนากระแทกกับยานเข้าให้

   

   

Alana:  เศษดาวเนี่ยนะ?

Alana:  อยู่ตั้งไกลขนาดนี้เนี่ยนะ

 

Klara:  อันที่จริง เรียกว่า เปลือกไข่ น่าจะถูกกว่า

 

Barr:  โทษทีนะ แต่เมื่อกี้แม่แกเพิ่งจะพูดว่า…

 

Marko:  เดี๋ยวผม อธิบายให้ฟังทีหลัง ป๋า

Marko:  ตอนนี้พา Hazel ไปไว้ชั้นล่าง แล้วรัดเข็มขัดก่อนเถอะ

แต่ทว่า ทุกคนต่างก็ได้เห็นสิ่งที่ Marko กำลังจะอธิบายทีหลัง ก่อน ซะแล้ว!!

 

Izabel:  โอ้วแม่ยอดจอร์ชหกตกหม้อกล้วย!!

 

Alana:  คุณพระ!!

Alana:  มันมี..

Alana:  ชั้นว่ามันมีชีวิตนะนั่น!!

 

Barr:  อะไรในโลกสรรสร้างตัวแบบนี้มาเนี่ย!!

   

   

 

   

“ในโลก ขนานแท้เลยล่ะลุง”

 

สิ่งอยู่ต่อหน้าทั้งคู่คือ ทารกขนาดยักษ์

ที่กำลังฟักออกมาจากดาวดวงที่ Marko และแม่ เพิ่งจะไปเหยียบมา

   

   

Alana:  เจริญจริงเชียว

Alana:  พวกเราพร้อมจะไปกันแล้ว

 

Alana:  ช่วยพาพวกเราเผ่นไปจากที่ไอ้ตัวประหลาดนั่นที

 

Klara:  นี่ชั้นกำลังเมายานหรือไอ้ไฟในยานนี่มันเปลี่ยนสีไปนะ?

   

ไม่นะป้า อยู่ๆ ไฟในห้องก็เปลี่ยนสีจริงๆ

   

  

Izabel:  เวรแล้วไง!

Izabel:  หนูว่าไอ้ไฟนี่ มันหมายความว่ามียานลำอื่นกำลังเข้ามาใกล้เรานะ

 

Marko:  ยานที่ว่า ยานแบบไหน นะ?

 

บัดนี้ The Will และ Gwendolyn เดินทางมาถึงจุดที่ Marko และผองเพื่อนอยู่แล้ว!!

“ก็อย่างที่หนูบอกแหล่ะค่ะว่า สาวๆ น่ะ ชอบคุณพ่อหนู”

 

“แต่ไม่ใช่ทุกคนอ่ะนะ”

   

Gwendolyn:  เธอแน่ใจนะแม่หนู

 

น้องทาส:  ค่ะ หนูได้ยินเสียงแหวนของคุณร้องอยู่ตรงนั้นค่ะ คุณ Gwendolyn

น้องทาส:  ลอยล่องอยู่ในอวกาศข้างนอกนั่น

 

Lying Cat:  งึมๆๆ

 

The Will:  เจ้า Lying Cat บอกว่าเจ้าหนูคนนี้พูดความจริงนะ….

The Will:  หรืออย่างน้อยน้องแกก็เชื่อแบบนั้นอ่ะ

 

The Will:  แต่ว่าจากเครื่องตรวจจับทั้งหมดที่ชั้นมีนี่

The Will:  บอกแค่ว่าพวกเราเป็นยานลำเดียวอยู่อยู่แถวนี้

   

  

Gwendolyn:  ก็เพราะว่าพ่ออดีตแฟนของชั้นมันฉลาดพอ

Gwendolyn:  ที่จะขโมยยานที่เครื่อง “ตรวจจับทั้งหมด” กากๆ ของเฮียตรวจจับไม่ได้น่ะสิยะ!

 

Gwendolyn:  เชื่อชั้น Will การช่วยเหลือน้องทาสคนนี้

Gwendolyn:  เป็นสิ่งที่ชะตาฟ้าลิขิตขนานแท้เลยล่ะ

 

Gwendolyn:  ใครบางคนนอกจักรวาลนี้อยากให้เราจับไอ้พวก….

 

The Will:  โอ้ว งานงอกแล้วไง!!

“นี่มัน TimeSuck นี่หว่า!!”

 

  

Gwendolyn:  อะไรซัคๆ นะ?

 

The Will:  โคตรนักฆ่าระดับจักรวาล (Astrologic super predator)

The Will:  เคยเจอมันตัวนึง แค่กระดิกตาก็ล้างบางเรือรบทั้งโขลงได้ในพริบตาเลยล่ะ

 

The Will:  อะไรก็เหอะ เราจะเผ่นกันละ

 

Gwendolyn:  จะเผ่นเป็นหมาก้นจุกซะแล้วเหรอยะ!?

Gwendolyn:  แล้วไอ้คนที่ชั้นจ่ายเงินให้ไปฆ่าละยะ!?

 

The Will:  เจ้านายของเธอจ่ายเงินชั้นให้ฆ่าคู่สามีภรรยานั่นเฟร้ย

The Will:  แล้วเท่าที่จำได้ ชั้นว่า ชั้นจะต้องนำตัวพยานรักตัวน้อยกลับมาแบบครบสามองด้วยนะ

 

Gwendolyn:  นั่นน่ะมันอยู่ในเงื่อนไขว่าสถานการณ์ต้องเอื้ออำนวยด้วย

Gwendolyn:  แต่นี่อาจเป็นโอกาสยิง โอกาสสุดท้ายที่เรามีก็ได้นะยะ

 

(คำว่า Timesucker นั้น แปลว่า คนหรืออะไรบางอย่าง ที่ทำให้เวลาชีวิตคุณเสียไปเปล่าๆ ปลี้ๆ

คงเหมือนไอ้หนูยักษ์นี่ที่สู้ไปก็เสียเวลาเปล่า ตายฟรี นั่นเอง)

   

  

ว่าแล้ว Gwendolyn ก็หันกลับไปทำบางอย่างที่ The Will ไม่คาดคิด!!

นั่นก็คือ การเจือกสาละแนมือบอน!! นั่นเอง

   

Gwendolyn:  ยานสัปปะรังเคของเฮียมีจรวดตรวจจับคลื่นหัวใจอยู่ใช้มะ?

 

The Will:  เฮ่ย! อย่าแม้แต่จะแตะ….

   

ปุ้งงงงงง!!!

ไปซะแล้วววววว จรวดพุ่งตรงไปยัง Marko แล้ว! จ๊ากกกกกก!!

   

  

Izabel:  แม่มาแล้วเจ้าคร่าาาาา!!!

   

Klara:  ต้นไม้

Klara:  เลือกใช้กลยุทธหลบเลี่ยง!

   

Alana:  ช่างหัวกลยุทธเมื่อกี้ไปก่อน

Alana:  พุ่งตรงไปข้างหน้าเต็มกำลัง!!

   

เอ๊ะ อะไรนะเจ๊ Alana  จรวดอยู่ตรงหน้าเจ๊นะครัฟ!!!

จะยานเจ๊ดริฟแบบเครื่องซีตรอนไม่ได้นะครัฟฟฟ!!!

 

   

Klara:  นี่เธอคิดจะทำบ้าอะไรยะ!?

     

Alana:  ชั้นจะทำลายช่องว่างน่ะสิ

Alana:  ไอ้หัวจรวดแบบนี้น่ะ

Alana:  มันจะไม่ทำงานจนกว่ามันออกนอกรัศมีที่เป็นอันตรายต่อของยานที่ยิงซะก่อน

Alana:  แต่ถ้าพวกเราชนจรวดนั่น ก่อน ที่มันจะเริ่มทำงาน

Alana:  มันจะเด้งไประเบิดหลังเราแทน

 

Klara:  นี่แกจะเอาหัวโหม่งจรวด ด้วยต้นพืช เนี่ยน๊าาาา!?

 

Barr:  ไม่เป็นไรน่า Klara

 

Barr:  Alana น่ะรู้ดีว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

   

ยานพุ่งไปที่จรวดเต็มกำลัง!!

   

 

  

แล้วก็เด้งออกไปอย่างที่ว่าไว้จริงๆ !!

 

  

“เก๋าเจ้งงงง!!!”

 

 

แล้วก็วิ่งผ่านยานของ The Will ไปแบบเฉียดๆ

ส่วนทางด้าน The Will ก็กำลังโกรธจัด!!

     

The Will:  นี่สมองแกมันมีเซลล์เดียวรึไง!?

The Will:  แกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป้าหมายอยู่นั่นจริงรึเปล่า!?

 

Gwendolyn:  อ๊อก ไม่รู้….บ้านแกสิ

Gwendolyn:  ชั้น….รู้สึกถึงไอ้บ้า Marko นั่นได้

   

The Will:  ภาวนาของแกพูดถูกเถอะ

The Will:  เพราะถ้าแกผิดล่ะก็นะ

The Will:  ลองคิดดูว่าจรวดบ้านั่นมันจะไปยิงอะไรเข้า!!

“ครั้งหนึ่ง พ่อหนูเคยบอกว่า”

“การบอกเลิกก็เหมือนสงครามนี่แหล่ะ”

 

  

  

  

บรึ้มมมม!!!

  

“มันมักจะทำให้คนอื่นพลอยเดือดร้อนไปด้วย”

  

“เมื่ออดีตคู่รักสองคนเข้าห่ำหั่นกัน”

“มันก็มักจะผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่โดนลูกหลงไปด้วย”

“บาดแผลที่เกิดขึ้นในระยะยาวนั้นมหาศาล”

“มันไปกระทบทั้งเพื่อนฝูง, เพื่อนมหาลัย, หรือแม้แต่กับคนที่คุณไม่เคยพบ”

 

 

 

 

 

“แต่มันก็เป็นเรื่องดีที่ความเสียหายไปเกิดกับคนอื่น”

“จากนิยามของมัน มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ จากภารกิจที่กำลังทำ”

 

 

“ตราบใดที่เราบรรลุวัตถุประสงค์ ผู้ชนะคือผู้ที่เราคิดว่าใช่”
“จะมีใครไปสนว่าภารกิจนั้นจะมีใครก็ไม่รู้เจ็บจากงานนี้รึเปล่า”

      

“หรืออาจเรียกว่า เป็นความเสียหายที่ยอมรับได้ นั่นเอง”

  

  

     

The Will กรีดร้อง กับร่างของ Lying Cat ที่ลอยเคว้งอยู่ในอวกาศ

 

ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

   

>>To be continued >>

หนึ่งชีวิตที่กำลังจะจากไป

ได้เปิดรับอนาคตของคนอีกกลุ่มหนึ่ง